Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης για να τιμηθεί η ηρωική επίθεση στον στρατώνα Μονκάδα (26 Ιούλη 1953), την Τετάρτη 24 Ιούλη, στις 8 το απόγευμα στο φιλόξενο προαύλιο της ΠΕΚΑΜ (Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου - Αγίων Ασωμάτων 31, Θησείο).
Στην εκδήλωση ομιλία απηύθυνε η Ιωάννα Παπαγεωργάκη, μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου.
Ακολούθησε κουβανέζικη βραδιά.
Παραβρέθηκε πλήθος νέων φίλων αλλά και παλαιότερων της Κούβας και του συνδέσμου.
Καλησπέρα σε όλες και όλους,
Πριν απ’ όλα, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου μας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το Μουσείο Μακρονήσου για την φιλοξενία και της σημερινής μας εκδήλωσης. Μας «ταιριάζει» άλλωστε αυτό το μέρος που αναδεικνύει το τι μπορεί να κάνει ο γίγαντας λαός. Πως οι επαναστατικές ιδέες δεν μπορούν να σβήσουν ούτε με τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια. Μας «ταιριάζει» αυτό το σύμβολο αντίστασης.
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι του νησιού της Επανάστασης, βρισκόμαστε εδώ πιστοί στο ραντεβού μας 71 χρόνια μετά την ηρωική επίθεση στον στρατώνα της Μονκάδα, ακριβώς γιατί είμαστε πιστοί στις αξίες της σοσιαλιστικής Επανάστασης. Είμαστε πιστοί στο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης: την έμπρακτη στήριξη μας στην Κούβα.
Διατρανώνουμε και από αυτή την εκδήλωση την αγάπη και την συμπαράστασή μας στον λαό της Κούβας. Που δοκιμάζεται. Που δίνει τη μάχη του μέσα σε έναν πολύ αρνητικό συσχετισμό. Που ματώνει από τον εγκληματικό αποκλεισμό των ΗΠΑ. Που όμως ξέρει και να κρατάει γερά! Είναι αποφασισμένος να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους για να ζήσει στον τόπο του με αξιοπρέπεια.
…
26 Ιουλίου 1953. Μια μικρή αλλά αποφασισμένη και καλά εκπαιδευμένη ομάδα επαναστατών, ανδρών και γυναικών, με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, επιχειρεί να καταλάβει το στρατόπεδο της Μονκάδα. Εξαπέλυσαν ένοπλη επίθεση στη μεγαλύτερη στρατιωτική φρουρά της χώρας, στο ανατολικό αρχηγείο της στρατιωτικής δικτατορίας Μπατίστα. Στόχος τους ήταν να ανοίξουν το δρόμο της απελευθέρωσης, να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του κουβανικού λαού και να ανατρέψουν την μισητή δικτατορία.
«Οι προετοιμασίες για την επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα στο Σαντιάγο έγιναν με πλήρη μυστικότητα. Σε μία χώρα πλούσια σε μυστικές συνωμοσίες -περιελάμβανε κάπου 1.500 ανθρώπους- που δεν την υποπτεύθηκαν καθόλου οι αρχές, ούτε προδόθηκε. (…)
“Δεν ήταν πρόθεσή μας να συμπλακούμε με τους στρατιώτες σε μάχη”, είπε ο Φιντέλ αργότερα, “αλλά να πάρουμε τον έλεγχο και τα όπλα μ’ αιφνιδιασμό, να ξεσηκώσουμε το λαό και να ζητήσουμε από τους στρατιώτες να ενωθούν μαζί μας. Θα τους προσκαλούσαμε να εγκαταλείψουν τη μισητή σημαία της τυραννίας και ν΄αγκαλιάσουν το λάβαρο της λευτεριάς, να υπερασπιστούν τα υπέρτατα συμφέροντα του έθνους και όχι τα ασήμαντα συμφέροντα μιας μικρής ομάδας, να στρέψουν τα όπλα τους γύρω τους και να πυροβολήσουν τους εχθρούς του λαού και όχι το λαό.”
Μόλις καταλαμβανόταν το στρατόπεδο, μία ομάδα επαναστατών θα κυρίευε τον κοντινό ραδιοφωνικό σταθμό από όπου (…) θα καλούσαν το λαό του Σαντιάγο να ξεσηκωθεί κατά του Μπατίστα.
“Ημασταν πεπεισμένοι” είπε ο Ραούλ Κάστρο, “ότι αυτό θα ήταν η σπίθα που θα εξαπέλυε μία επαναστατική θύελλα σε ολόκληρη τη χώρα”.[1]»
Και δεν έπεσε έξω.
Το πώς εξελίχθηκε εντέλει εκείνη η μέρα περιγράφεται από τον Φιντέλ: «η τελική κινητοποίηση των αντρών που ήρθαν σ΄ αυτή την επαρχία από τα πιο απομακρυσμένα χωριά ολόκληρου του νησιού, πραγματοποιήθηκε με θαυμαστή ακρίβεια και απόλυτη μυστικότητα. Επίσης είναι σίγουρο ότι και η επίθεση πραγματοποιήθηκε με θαυμάσιο συντονισμό. Άρχισε ταυτόχρονα στις 5.15 πμ, τόσο στο Μπαγιάμο, όσο και στο Σαντιάγο… και με ακρίβεια λεπτών και δευτερολέπτων που είχε προβλεφθεί από πριν, έπεσαν το ένα μετά το άλλο τα κτίρια που ήταν γύρω από τον στρατώνα. Ωστόσο, για χάρη της αυστηρής αλήθειας, αν και αυτό μειώνει την αξία μας, θα αποκαλύψω για πρώτη φορά και ένα ακόμη γεγονός που στάθηκε μοιραίο: Το μισό από το κύριο σώμα των δυνάμεών μας, (συνεχίζει ο Φιντέλ) και μάλιστα το καλύτερα εξοπλισμένο, από ένα αξιοθρήνητο λάθος έχασε το δρόμο του στην είσοδο της πόλης και μας έλειψε την αποφασιστική στιγμή. (…) Όταν πείστηκα ότι όλες οι προσπάθειες για να καταληφθεί το οχυρό ήταν πια μάταιες, άρχισα να αποσύρω τους άντρες μας σε ομάδες των 8 και των 10. Οι απώλειές μας στη διάρκεια της μάχης ήταν ασήμαντες. Το 95% των νεκρών μας ήταν αποτέλεσμα της ωμότητας και της απανθρωπιάς όταν η μάχη είχε πια τελειώσει».
Την απανθρωπιά αυτή μετά το τέλος της μάχης περιγράφει και η Μέλμπα Ερνάντες, όπως την έζησε: «Μας πήγαν στη Μονκάδα με αυτοκίνητο και μας κλείδωσαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο που πιθανότατα ανήκε στη λέσχη αξιωματικών, γιατί θυμάμαι ότι υπήρχαν μερικά τραπέζια του μπιλιάρδου εκεί. Και, ξαπλωμένα κάτω από τα τραπέζια, τα παιδιά που είχαν ήδη περάσει τη φρίκη των βασανιστηρίων, έσκουζαν απ’ τον πόνο καθώς το αίμα τους έσταζε στο πάτωμα. Οι στρατιώτες τους άρπαζαν σε ομάδες των τεσσάρων, τους έβγαζαν έξω και τους γύριζαν ξανά μισοαναίσθητους… Μας πήγαν στο κουρείο που (…) είχε μετατραπεί σε θάλαμο βασανιστηρίων. Υπήρχε αίμα παντού: στο πάτωμα, στους τοίχους ακόμα και στο ταβάνι. Μας τράβηξαν έξω, σ’ ένα μικρό, στενό μπαλκόνι. Φαίνεται πως ο οχετός του πατώματος είχε βουλώσει και υπήρχε μία λιμνούλα αίμα βάθους περίπου ενάμιση πόντου γύρω από αυτόν. Το αεράκι έκανε κυματάκια στη λιμνούλα με το αίμα.»
Οι περιγραφές του Φιντέλ Κάστρο βέβαια, δείχνουν γλαφυρά και την ακλόνητη πίστη στα ανθρώπινα ιδανικά, εκείνων που κράτησαν: «Χρησιμοποίησαν και άλλες μεθόδους. Καθώς δεν τα έβγαλαν πέρα με την ανδρεία των αντρών, δοκίμασαν και την ανδρεία των γυναικών. Κρατώντας ένα αιματόβρεχτο ανθρώπινο μάτι στο χέρι, εμφανίστηκε ένας λοχίας και διάφοροι άντρες στο μπουντρούμι όπου βρίσκονταν οι συναγωνίστριες Μέλμπα Ερνάντες και Αϊντέ Σανταμαρία. Απευθυνόμενοι στην τελευταία της είπαν: “Είναι του αδερφού σου. Αν δε μας πεις, αυτό που εκείνος δεν θέλησε να μας πει, θα του βγάλουμε και το άλλο”. Εκείνη που αγαπούσε τον γενναίο αδελφό της πάνω απ’ όλα, τους απάντησε γεμάτη αξιοπρέπεια: “Αφού του βγάλατε το ένα μάτι, κι αυτός δεν μίλησε, ούτε κι εγώ θα μιλήσω”.»
Η επιχείρηση στη Μονκάδα λοιπόν απέτυχε, κι όμως(!) είναι από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης. Οι Επαναστάτες φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν οικτρά, έχασαν τη ζωή τους, κι όμως(!) ήταν για να τραβήξει η ζωή την ανηφόρα. Λίγες μέρες μετά την Μονκάδα, ο Φιντέλ και μερικοί σύντροφοί του που είχαν καταφύγει στα βουνά για να συνεχίσουν τον αγώνα, πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Κι εκείνος όπως κι όσοι ακόμα γλίτωσαν, ένιωσαν πίκρα και απογοήτευση, είδαν τις ελπίδες τους για απελευθέρωση να ποδοπατιούνται, όλα να μοιάζουν χαμένα. Κι όμως ήταν οι ίδιοι που μόλις 5 χρόνια, 5 μήνες και 5 μέρες αργότερα ανάγκασαν τον Μπατίστα να φύγει κρυφά από τη χώρα, ήταν οι ίδιοι που καθοδήγησαν τη μεγαλειώδη νίκη του Επαναστατικού Στρατού στην Αβάνα την 1 Ιανουαρίου 1959.
Το κίνημα της 26ης Ιουλίου έμελλε να θριαμβεύσει. Ο λαός της Κούβας τελικά πήρε την τύχη του στα χέρια του. Βγήκε νικητής. Με την οργανωμένη πρωτοπορία μπροστά, στην οποία είχε προστεθεί ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και άλλοι επαναστάτες, τσάκισε το αστικό κράτος και επέβαλε την εργατική εξουσία. Ετσι άρχισε η νικηφόρα προς το σοσιαλισμό πορεία, αφού ξανοιγόταν η δυνατότητα στο λαό να οργανώσει τη δική του «έφοδο στον ουρανό». «Κάτω απ’ τη μύτη» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στα 90 μόλις μίλια από το Μαϊάμι των ΗΠΑ. Η Μονκάδα είχε ανοίξει το δρόμο, γιατί είχε μεγάλη συμβολή στην αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης για την οργάνωση ενός πλατιού λαϊκού κινήματος κατά της δικτατορίας.
Έκτοτε η Κούβα είναι ο φάρος μας. Φάρος για την εργατική τάξη όπου Γης και συνάμα καρφί στο μάτι της αστικής τάξης που ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει το ότι είχε να τα βάλει με την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικάνικη ήπειρο.
Ειδικά οι ΗΠΑ την αντιπάλεψαν από την πρώτη στιγμή και κλιμακώνουν την επίθεσή τους μέχρι σήμερα. Με όλους τους δυνατούς τρόπους: με επεμβάσεις, μυστικούς πράκτορες, μαφίες, οργάνωση αντεπαναστατικών ομάδων, με εξαγορές, σαμποτάζ, διάδοση ψευδών ειδήσεων αξιοποιώντας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που στοχεύουν ιδιαίτερα στην κουβανική νεολαία. Με τον αποκλεισμό που κάνει την Κούβα κυριολεκτικά να ασφυκτιά σήμερα, με την ένταξή της στη λίστα με τα κράτη χορηγούς της «τρομοκρατίας». Με όποιον τρόπο μπορούν να φανταστούν.
Κι όμως η Κούβα κρατάει!
Όπως κατάφερε να κρατήσει και μετά το μεγαλύτερο χτύπημα, τις ανατροπές της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών δημοκρατιών.
Και θα στέκουμε πάντα στο πλευρό της για να κρατάει γερά!
Ο λαός της Κούβας, ο ελληνικός λαός, του κόσμου οι λαοί έχουμε έναν κοινό εχθρό: τον ιμπεριαλισμό. Τον καπιταλισμό που σε αυτό το τελευταίο του στάδιο, υποφέρει από τις εγγενείς του αντιφάσεις, ψυχορραγεί, σαπίζει, αναδίδει την βρωμερή του μπόχα από κάθε του κύτταρο, όμως δεν παραιτείται.
Αποτέλεσμα αυτών αντιφάσεων είναι η φτώχεια, η προσφυγιά, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων που οξύνονται ήταν το ότι φτάσαμε να δούμε πριν λίγες μέρες μέχρι και απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του πρώην προέδρου των ΗΠΑ. Εξέλιξη που μόνο νέα δεινά προμηνύει για τους λαούς.
Αποτέλεσμα αυτών αντιφάσεων είναι και οι δύο μεγάλες αιματοβαμμένες εστίες πολέμου, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή.
Ειδικά για την τελευταία βλέπουμε ξανά δύο κόσμους να συγκρούονται: από τη μία η υπερδύναμη των ΗΠΑ είναι από τους πρώτους που φέρουν την ευθύνη για την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, με πάνω από 39.000 Παλαιστίνιους να έχουν χάσει την ζωή τους, τον σφαγιασμό αθώων παιδιών -τη στιγμή που φτάσαμε να δούμε μέχρι και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας να ποινικοποιείται-, κι από την άλλη, η Κούβα, με όσες δυνάμεις διαθέτει στέκεται αλληλέγγυα στον παλαιστινιακό λαό με όποιο τρόπο μπορεί, είναι ένα δείγμα μόνο οι περίπου 100 Παλαιστίνιοι φοιτητές που σπουδάζουν σήμερα στο νησί της Επανάστασης.
Αποτέλεσμα των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλισμού είναι και ο μεγάλος κίνδυνος που ζούμε σήμερα για μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση, όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στην Υεμένη και όχι μόνο.
Και πρέπει να κατονομάσουμε τους πρώτους ενόχους και για αυτούς τους πολέμους, που δεν είναι άλλοι από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι αυτοί που τρομοκρατούν, που αιματοκυλούν τους λαούς, έχουν το θράσος να φτιάχνουν λίστα με κράτη-τρομοκράτες και να εντάσσουν εκεί μάλιστα την Κούβα;
Αυτοί! οι αρχιτρομοκράτες! που έχουν την ευθύνη για επεμβάσεις και πραξικοπήματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Τόσο τους πονάει το να γίνεται ένας λαός αφέντης στον τόπο του, που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Δεν θα τους περάσει όμως.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι είναι πολλοί παραπάνω οι λόγοι σήμερα για να παλέψουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ενάντια σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Είναι παραπάνω οι λόγοι να τους αντιπαλέψουμε και ως κύριους ενόχους, για να αρθεί ο αποκλεισμός που επιβάλλεται στην Κούβα, να φύγει αυτή η θηλιά από το λαιμό της κουβανικής οικονομίας που έχει φέρει μύριες δυσκολίες.
Κι όμως, παρά τα εμπόδια, παρά την επίθεση που δέχεται ο λαός της Κούβας, είναι έτη φωτός μπροστά, επειδή όπως το αποτύπωσε ο Φιντέλ Κάστρο το ’62 «στο παρελθόν η εργασία ήταν όργανο εκμετάλλευσης του ανθρώπου. Σήμερα, είναι όργανο για την απολύτρωση του ανθρώπου, για την εξύψωση του ανθρώπου, για την πρόοδο του ανθρώπου».
Θα χρειαζόμασταν ολόκληρες διαλέξεις για να περιγράψουμε τα άλματα που σημείωσε η σοσιαλιστική Κούβα σε όλους τους τομείς της εργασίας, στον πολιτισμό, στην Εκπαίδευση, στην ουσιαστική ισοτιμία των γυναικών, στην προστασία των παιδιών. Τις επιτυχίες που καταγράφουν ιδιαίτερα στην Υγεία, ακριβώς επειδή η επιστήμη τίθεται στην υπηρεσία του λαού και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Καταγράφουν καινοτομίες μέχρι και σήμερα, παρά τις αντιξοότητες, σε παραγωγή εμβολίων και φαρμάκων προσβάσιμα σε όλο το λαό, με χαρακτηριστικά αποτελέσματα, όπως ήταν η επιτυχημένη αντιμετώπιση του κορονοϊού ή την εξαφάνιση της ηπατίτιδας Β από την χώρα.
Για να δείξουμε όμως τον προσανατολισμό του εργατικού κράτους ήδη στα πρώτα του βήματα, έχει ένα ενδιαφέρον να δούμε και την τύχη του στρατώνα στην Μονκάδα:
Τον Γενάρη του '60 ο Στρατώνας μετατρέπεται σε “Σχολειούπολη 26ης του Ιούλη”. Οι τρύπες από τις σφαίρες της μάχης του ’53 ήταν ακόμα ορατές. Τα παιδιά στέκονταν στο χόρτο που είχε βαφτεί με αίμα και στρωθεί με τα βασανισμένα σώματα του Λούις Τασέντε, του Αμπέλ Σανταμαρία και άλλων, εφτά χρόνια πρωτύτερα. Εκεί στεκόταν και η μικρή κόρη του Τασέντε...
Στον λόγο που εκφώνησε ο Φιντέλ, μπροστά στο νέο σχολείο, απευθύνθηκε στα παιδιά: «Γιατί μετατρέψαμε αυτό το οχυρό σε σχολείο; Ποιος υπεράσπιζε την κυβέρνηση πριν; Ο στρατός, εκείνος ο στρατός. Ποιος υπερασπίζεται την Επανάσταση σήμερα;»
Τα παιδιά (απαντούν): «Ο λαός!» (…)
(Και συνεχίζει ο) Φιντέλ: «Τώρα έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Έχουμε πολλούς δρόμους να φτιάξουμε, πολλά φράγματα, πολλές πόλεις, πολλά εργοστάσια. Πρέπει να οργώσουμε τα χωράφια, να φτιάξουμε παραλίες και τουριστικά κέντρα. Έχουμε σπουδαίο έργο να κάνουμε και δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ξέρουν πώς να κάνουν αυτά τα πράγματα, κι έτσι η μεγαλύτερη ελπίδα μας δεν είναι σ’ αυτό που κάνουμε σήμερα, αλλά σ’ αυτό που θα κάνετε εσείς αύριο. (…)
Και πράγματι ήδη στα πρώτα της βήματα η Κούβα έστειλε δεκάδες χιλιάδες νεολαίους και δασκάλους στην ύπαιθρο, στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, στην πιο γιγάντια προσπάθεια που έγινε ποτέ σε μια χώρα. Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, η Κούβα έγινε το έθνος με το πιο χαμηλό επίπεδο αγραμματοσύνης στη Λατινική Αμερική και γρήγορα εξάλειψε τον αναλφαβητισμό.
Ο κουβανέζικος λαός ήταν ικανός να διεξάγει μάχες σε διάφορα πεδία ταυτόχρονα. Είτε με το βιβλίο στο χέρι, είτε στα κέντρα δουλειάς και στα εργοστάσια, είτε βέβαια και με το όπλο στο χέρι, αφού δεν άργησε να έρθει και η πρώτη εισβολή από τις ΗΠΑ.
Στις 17 Απριλίου του 1961 πάνω από χίλιοι Κουβανοί που είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ με την εκπαίδευση και οδηγίες της CIA εισβάλλουν στον Κόλπο των Χοίρων. Δύο μέρες αργότερα οι κουβανικές δυνάμεις θα βγουν νικηφόρες από αυτήν την επέμβαση, κατατροπώνοντας τις αμερικανικές δυνάμεις και σηματοδοτώντας την πρώτη ήττα των Αμερικανών σε έδαφος της Λατινικής Αμερικής.
Λίγες μέρες μετά, την Πρωτομαγιά, ο Κάστρο στην ομιλία του στην πλατεία της Επανάστασης θα τονίσει: "Λοιπόν ναι! Το καθεστώς μας είναι σοσιαλιστικό!... Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να μην είναι αστικό που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα συμφέροντα εκμετάλλευσης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να ανταποκρίνεται σε ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούριο σύστημα λέγεται σοσιαλισμός.
Από τότε η Κούβα έχει να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα των ΗΠΑ. Με το εμπάργκο και τον αποκλεισμό που τα τελευταία χρόνια γίνεται συνεχώς πιο σκληρός και δημιουργεί τεράστια εμπόδια στην καθημερινή ζωή του κουβανικού λαού.
Εν έτη 2024 η οικονομική κατάσταση στην Κούβα γίνεται όλο και πιο πολύ δύσκολη.
Ως Σύνδεσμος έχουμε καταγγείλει ξανά και ξανά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τραμπ επέβαλε 243 νέα, ακόμα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος της Κούβας, που προστέθηκαν στον αποκλεισμό, ενώ λίγο πριν παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας του στην επόμενη κυβέρνηση, ο Τραμπ συμπεριέλαβε την Κούβα στη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με τις χώρες που στηρίζουν δήθεν την τρομοκρατία. Και τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν στο ακέραιο από την κυβέρνηση Μπάιντεν.
Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης είναι το τεράστιο πλήγμα της Κούβας στον Τουρισμό, μεταξύ άλλων με τις αμερικανικές κυρώσεις σε κρουαζιερόπλοια που επισκέπτονται την Κούβα, αλλά και τις κυρώσεις σε Ευρωπαίους πολίτες που την επισκέπτονται, καθώς τους αποκλείει από το πρόγραμμα απαλλαγής βίζας για ταξίδια στις ΗΠΑ. Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, από τις επισκέψεις σχεδόν 2 εκατομμυρίων Ευρωπαίων τον χρόνο στην Κούβα, ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στο ένα τρίτο, ενώ και γενικότερα οι αφίξεις τουριστών στην Κούβα έχουν μειωθεί στο μισό.
Πλήγμα δέχεται επίσης η Ενέργεια, λόγω των κυρώσεων σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες που σχετίζονται με τη μεταφορά πετρελαίου, ενώ και μια σειρά χώρες σταμάτησαν να εξάγουν πετρέλαιο στην Κούβα.
Με την ένταξη της Κούβας στη λίστα των κρατών - «χορηγών της τρομοκρατίας», πάνω από 250 τράπεζες και χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί -κυρίως ευρωπαϊκοί - έχουν διακόψει τις σχέσεις τους με αυτήν. Για σχεδόν οποιαδήποτε συναλλαγή σήμερα χρειάζονται μεταφορές σε 6-7 τράπεζες, κάτι που σημαίνει μεγάλη επιβάρυνση του κουβανικού κράτους σε τραπεζικές προμήθειες. Κόπηκαν, κατ' επέκταση δάνεια που έπαιρνε η Κούβα, τα εμβάσματα των Κουβανών που ζουν στο εξωτερικό σε συγγενείς τους, μειώθηκαν στο ελάχιστο οι εξαγωγές κουβανικών προϊόντων, μαζί με τις μεγάλες δυσκολίες και τους περιορισμούς που προκάλεσε η πανδημία.
Όλα τα παραπάνω επιδρούν σημαντικά σε κρίσιμους τομείς για τον λαό, όπως στην ηλεκτροδότηση, λόγω της έλλειψης των καυσίμων αλλά και του αναγκαίου εξοπλισμού για τη συντήρηση και αναβάθμιση των υποδομών του δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας, των θερμοηλεκτρικών εργοστασίων. Αυτό επέφερε εκτεταμένες διακοπές ηλεκτροδότησης. Αντίστοιχα, οι ελλείψεις σε εισαγόμενες πρώτες ύλες οδηγούν σε μείωση της παραγωγής.
Συνέπεια είναι οι ελλείψεις τροφίμων, οι δυσκολίες στην παροχή εκείνων των προϊόντων που εξασφαλίζει και διανέμει το κουβανικό κράτος σε όλο τον πληθυσμό της χώρας κάθε μήνα. Αλώβητος δεν έμεινε ούτε ο τομέας της Υγείας, αφού μπήκαν εμπόδια στην προμήθεια του ιατρικού εξοπλισμού.
Οι ΗΠΑ δεν εγκαταλείπουν όλα αυτά τα χρόνια την προσπάθεια να στραγγαλίσουν οικονομικά τον κουβανικό λαό, να τον στρέψουν ενάντια στην Επανάσταση, να δείξουν ότι τάχα η κουβανική κυβέρνηση ευθύνεται για τη δύσκολη καθημερινή ζωή και τις ελλείψεις που παρουσιάζονται. Προσπαθούν έτσι να πετύχουν το διακηρυγμένο στόχο τους: την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι επίθεση των ΗΠΑ παίρνει και στην περίπτωση της Κούβας χαρακτήρα γενοκτονίας.
Ειδικά όσο αφορά την κατάπτυστη λίστα με τα κράτη που υποστηρίζουν την «τρομοκρατία», δε θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην πράξη αποκλείει και κάθε μελλοντική σχέση με τρίτες χώρες, οι οποίες στην περίπτωση οποιασδήποτε συνεργασίας με την Κούβα, αυτόματα θα υποστούν κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για οποιαδήποτε οργάνωση!
Όμως κι εμείς από τη μεριά μας δε θα το βάλουμε κάτω!
Σήμερα περισσότερο από ποτέ θα σταθούμε στο πλευρό του κουβανικού λαού για να μπορέσει να συνεχίσει στο δρόμο που διάλεξε εδώ και 65 χρόνια.
Θα συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τον δίκαιο αγώνα για άμεση και χωρίς όρους άρση του αποκλεισμού και τη διαγραφή της Κούβας από την απαράδεκτη λίστα των χωρών που στηρίζουν την τρομοκρατία.
Η Κούβα δεν έχει, ούτε είχε ποτέ, καμία σχέση με τη λεγόμενη τρομοκρατία. Μόνο θύμα της έχει υπάρξει. Αντίθετα πρωταγωνιστεί στην αλληλεγγύη σε άλλους λαούς που έχουν ανάγκη, όπως αποδείχτηκε ξανά στην περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, με τις αποστολές γιατρών και υγειονομικού υλικού, την ίδια περίοδο που τα εμπορευματοποιημένα συστήματα υγείας κατέρρεαν σε όλο τον κόσμο αφήνοντας τους λαούς αβοήθητους.
Η Κούβα για μας συνεχίζει να είναι φάρος! Όπως ήταν φάρος με την πραγματοποίηση της Επανάστασης, έτσι είναι και σήμερα που παλεύει ενάντια στην τεράστια επίθεση του ιμπεριαλισμού με τον ηρωισμό της.
Και σε αυτή την πάλη θα μπορεί να υπολογίζει και σε μας.
Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση, το Ευρωκοινοβούλιο και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ να στηρίξουν το δίκαιο αίτημα για την αφαίρεση της Κούβας από την επαίσχυντη λίστα.
Σε αυτή τη κατεύθυνση θα πιέσουμε με τη δράση και τις πρωτοβουλίες μας το επόμενο διάστημα προς όλες τις κατευθύνσεις, και ειδικά προς την ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία σε διάφορες φάσεις συντάσσεται ανοιχτά με την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ενάντια στην Κούβα, όπως έκανε και πριν τρία χρόνια, τον Ιούλη του ’21, που ήταν η μία από τις μόλις 9 χώρες της ΕΕ που συνυπέγραψε κοινή ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών κατά της κυβέρνησης της Κούβας, για την αντιμετώπιση του αμερικανοκίνητου προβοκατόρικου σχεδίου που είχε εκδηλωθεί στη χώρα λίγες μέρες νωρίτερα. Άνοιξαν έτσι το δρόμο στο να παίρνει όλο και πιο αντιδραστικές αποφάσεις η ΕΕ κατά της Κούβας, αφού μόλις πέρυσι έφτασε στο σημείο να ψηφίζει για νέες πρόσθετες κυρώσεις, ξεπλένοντας ξεδιάντροπα τον δολοφονικό αποκλεισμό.
Όμως όσο πιο επιθετικοί γίνονται οι ιμπεριαλιστές και οι ενώσεις τους, τόσες παραπάνω δυνάμεις θα βάζουμε κι εμείς στη μάχη για την καταπολέμησή τους.
Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, δεν είναι πανίσχυρος. Απόδειξη είναι και η Κούβα που αντιστέκεται. Απόδειξη είναι το ότι δεν μπορεί με τα συνηθισμένα μέσα να τα βγάλει πέρα με τις αντιθέσεις του. Όσο πιο πολύ δυσκολεύεται, τόσο θα γίνεται πιο επικίνδυνος αλλά και σχετικά ανίσχυρος.
Άλλωστε νιώθουν καλά και οι ίδιοι οι αστοί τις αντιφάσεις που τους κατατρώνε. Νιώθουν καλά τη δύναμη του οργανωμένου λαού, όταν αποφασίζει να σηκώσει ανάστημα. Και δεν είναι λίγες οι χώρες όπου το τελευταίο διάστημα ξεσηκώθηκαν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις. Ας τρέμουν τη δύναμη του λαού. Ας τρέμουν παγκόσμια οι αστοί για τη δύναμη της αλληλεγγύης υπέρ του κουβανέζικου λαού. Ας τρέμουν για τη στιγμή που η ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα σπάσει ξανά, και άλλοι λαοί θα ακολουθήσουν το ηρωικό παράδειγμα της Κούβας
Ξέρουμε ότι η Κούβα θα βγει νικήτρια ξανά! Θα συνεχίσει να γράφει ιστορία.
Γιατί η Κούβα δεν είναι μόνη!
Της σφίγγουμε γερά το χέρι!
Και όταν οι λαοί σφίγγουν το χέρι «ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο».
[1] Όλα τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο: Η Επαναστατική Κούβα, Τέρρενς Κάννον, Εκδόσεις Χοσέ Μαρτί, 1987
