70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΑ ΜΟΝΚΑΔΑ

Χαιρετισμός της αντιπροέδρου

Κατερίνας Γεράκη

 

Αγαπητοί φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές

 

Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή μας εκδήλωση στην επέτειο για τα 70 χρόνια από την επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του κουβανών επαναστατών στους στρατώνες Μονκάδα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, που αποτελεί ορόσημο και καθοριστικό σταθμό της μεγάλης Κουβανικής Επανάστασης. 70 χρόνια μετά, μένουμε πιστοί στο ραντεβού μας, όπως κάθε χρόνο, για να αποτίνουμε φόρο τιμής στους ήρωες, για να συζητήσουμε για τα επίκαιρα πολύτιμα διδάγματα και συμπεράσματα της επαναστατικής τους πράξης. Διδάγματα διαχρονικά που φωτίζουν τα καθήκοντα της σημερινής μας πάλης  ενάντια στο άδικο σύστημα της εκμετάλλευσης, μας γεμίζουν πείσμα, μαχητικότητα, αισιοδοξία και ελπίδα για το φωτεινό μέλλον ενός καλύτερου κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, οικονομικές κρίσεις, καταστροφές και πολέμους. Ίσως φαντάζει παράταιρο να γιορτάζουμε αυτή την επέτειο, στη σημερινή μέρα πένθους του ελληνικού λαού για τον άδικο χαμό των πιλότων του canadair στην επιχείρηση πυρόσβεσης στην Κάρυστο, στις μέρες αυτές, στις ώρες αυτές, που η καταστροφή των πυρκαγιών σε δεκάδες μεριές της πατρίδας μας γεμίζει τη σκέψη και την καρδιά όλων μας με ανείπωτη θλίψη και οργή. Όμως, στην πραγματικότητα η σημερινή μας εκδήλωση δεν είναι καθόλου παράταιρη ή ανεπίκαιρη. Το αντίθετο!

Τιμάμε τους νεκρούς και τις ηρωικές τους πράξεις, τιμάμε την Κουβανική Επανάσταση που όρθωσε και ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο σύστημα που προκαλεί όλες αυτές τις καταστροφές, που αποτελεί την αιτία για την καταλήστευση του περιβάλλοντος, τους πολέμους, την απώλεια της ζωής, του κάματου, της ελπίδας των ανθρώπων. Ένα σύστημα, που όλα αυτά τα 70 χρόνια, όσο εξελίσσεται, αποδεικνύεται ότι ολοένα και σαπίζει, κλυδωνίζεται από τις άλυτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του, είναι η «λασπωμένη, ατιμασμένη, βουτηγμένη μέσα στο ίδιο της το αίμα, στάζοντας πύον, … αστική κοινωνία … ένα  θηρίο αρπαχτικό, όργιο αναρχίας, μάστιγα του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Η αστική κοινωνία φανερώνεται ολόγυμνη, όπως πραγματικά είναι.», σύμφωνα με τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Με αυτό το σύστημα, με αυτό το θηρίο που γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, όσο πλησιάζει η αναπόφευκτη συντριβή του από την επαναστατική ορμή των καταπιεσμένων, είναι αντιμέτωπος σήμερα ο ελληνικός λαός και όχι φυσικά με την κλιματική αλλαγή, την ατυχία ή την κακιά στιγμή. Αυτό το σύστημα θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή και τα όνειρα μας στο βωμό του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων, στο βωμό της παρασιτικής καπιταλιστικής αγοράς που μετατρέπει ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο σε εμπόρευμα. Έτσι, στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους το σύστημα υγείας παραπαίει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο σκορπώντας τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί από την πανδημία του κορονοϊου ·στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας μένουν αναξιοποίητα για τις εργατικές λαϊκές ανάγκες, με αποτέλεσμα τα αμέτρητα Τέμπη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τις τραγωδίες σε κάθε σεισμό, χιονιά, πλημμύρα και πυρκαγιά, αλλά αξιοποιούνται για τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές μηχανές και τους υπερσύγχρονους εξοπλισμούς δισεκατομμυρίων απλώνοντας τον όλεθρο, τον θάνατο και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους, δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων καταλήγουν στον υγρό τάφο του Αιγαίου και της Μεσογείου. Η σημερινή μας εκδήλωση, λοιπόν, είναι φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στο δολοφονικό σύστημα του κέρδους, φωνή καταγγελίας για τις τεράστιες ευθύνες των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων για τα προδιαγεγραμμένα εγκλήματα που σημάδεψαν το λαό μας τους τελευταίους μήνες από τα Τέμπη, το Πέραμα, την Πύλο μέχρι την Πάτρα, την Κάρυστο, την Ρόδο και ο κατάλογος μοιάζει ατέλειωτος…

Είναι ένας και ο ίδιος, ο κοινός εχθρός για όλους τους λαούς. Αυτός που για τα κέρδη των βρυκολάκων που ρουφάν το αίμα της εργατιάς, σκορπά τον πόλεμο και την εξαθλίωση, καταληστεύει την φύση, εφαρμόζει άγριες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές σε όλες τις χώρες και ταυτόχρονα επιδίδεται σε ένα όργιο τρομοκρατίας, μανιασμένου κυνηγητού και βάναυσης καταστολής ενάντια σε κάθε σκίρτημα αμφισβήτησης του, ενάντια σε κάθε αγωνιστικό ξέσπασμα, πολύ περισσότερο ενάντια σε κάθε επαναστατική ανατρεπτική φωνή και δράση. Ο ίδιος εχθρός που κατέσφαξε με λύσσα και βασανιστήρια τους ήρωες της επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα και μάλιστα όχι στο πεδίο της μάχης αλλά μετά αυτή, ο ίδιος εχθρός που συστηματικά, αταλάντευτα και ανελέητα επιτίθεται στην Κουβανική Επανάσταση με κάθε πιθανό και απίθανο μέσο. Κι έχει πράγματι καταναλώσει τεράστιες προσπάθειες για να κάμψει το επαναστατικό φρόνημα και το αγωνιστικό θάρρος του κουβανικού λαού, αλλά μάταια.

Αυτή την περίοδο, η ίδια λυσσαλέα επίθεση έχει λάβει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δανείζομαι τα πρόσφατα λόγια του αγαπημένου μας φίλου, εκλεκτού Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα Αραμίς Φουέντε Ερνάντες: «Τα τελευταία χρόνια εφαρμόστηκαν νέα και πολύ επιζήμια μέτρα, που ενίσχυσαν εκείνα που είχαν ήδη τεράστιο αντίκτυπο στις κουβανικές οικογένειες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επί διακυβέρνησης Τραμπ σχεδιάστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή 243 νέα μέτρα, ακόμη και την περίοδο της πανδημίας Covid-19, τα οποία εξακολουθούν να ισχύουν, πράγμα που ενέτεινε σοβαρά τον αποκλεισμό. Παρά την περίπλοκη κατάσταση και τα πολλά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν, στην Κούβα κανείς δεν μένει αβοήθητος. Βεβαίως, βρισκόμαστε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, που επιδεινώνεται από τα γνωστά ατυχήματα, τις πυρκαγιές, τους τυφώνες και τις πλημμύρες τους τελευταίους μήνες, που έχουν προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές στην οικονομία, στα σπίτια και τις παραγωγικές υποδομές στις πληγείσες επαρχίες. Εργαζόμαστε σκληρά για να σταθεροποιήσουμε το εθνικό ενεργειακό σύστημα, το οποίο έχει επίσης επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αποκλεισμό. … Αυτό που δημιουργεί πολύ μεγαλύτερες αρνητικές επιπτώσεις από ό,τι σε άλλες χώρες είναι ότι η Κούβα είναι, στην πραγματικότητα, θύμα ενός εγκληματικού οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού, που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1961 και που προκαλεί στη χώρα τεράστιες οικονομικές ζημιές και αμέτρητο ανθρώπινο πόνο. Κανένας τομέας του πληθυσμού της Κούβας δεν έχει εξαιρεθεί από τις επιπτώσεις του. Ο αποκλεισμός, που καταδικάζεται επί 30 χρόνια από τη συντριπτική πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, είναι η πιο περίπλοκη, παρατεταμένη και απάνθρωπη πράξη οικονομικού πολέμου που διαπράχθηκε εναντίον οποιουδήποτε έθνους.»

Φυσικά, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε βάρος της Κούβας ξεδιπλώνεται πολύμορφα από όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Είναι χαρακτηριστική η διαρκής προσπάθεια κατασυκοφάντησης, χυδαίας προπαγάνδας κατά της Κούβας. Πριν από λίγους μήνες οι ΗΠΑ ανανέωσαν την απαράδεκτη λίστα τους για τις χώρες που φέρεται ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία, εντάσσοντας την Κούβα ανάμεσα σε αυτές. Ταυτόχρονα, εξαπέλυσαν μια συκοφαντική επιχείρηση ψεύδους, με επικίνδυνες προεκτάσεις, ότι δήθεν η Κούβα φιλοξενεί ή σχεδιάζεται να φιλοξενήσει στρατιωτική βάση της Κίνας στο έδαφός της. Η Κούβα απάντησε με καθαρότητα: Έχει υπογράψει τη Διακήρυξη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής ως Ζώνης Ειρήνης και κάθε ξένη στρατιωτική παρουσία στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική απορρίπτεται κατηγορηματικά. Η μόνη ξένη στρατιωτική βάση που υπάρχει στο έδαφος της Κούβας είναι αυτή που οι ΗΠΑ διατηρούν παράνομα και ενάντια στη θέληση του κουβανικού λαού στο Γκουαντάναμο. Αξίζει, επίσης, να υπογραμμιστεί η κλιμάκωση της συκοφαντικής επικοινωνιακής εκστρατείας των αστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, για τον δήθεν αυταρχικό χαρακτήρα του κουβανικού καθεστώτος που παραβιάζει τάχα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα συναφή, για την πραγματικότητα που επικρατεί στο Νησί της Επανάστασης, κατά την διάρκεια των πρόσφατων εκλογών στην Κούβα, καλώντας μάλιστα τους Κουβανούς σε αποχή από αυτές. Στόχος τους είναι όχι μόνο να προκαλέσουν σύγχυση στη διεθνή κοινή γνώμη και να αμαυρώσουν την εικόνα της Κούβας, αλλά κύρια να διαρρήξουν την ακλόνητη εσωτερική ενότητα του κουβανικού λαού. Η επιτυχία και η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές για τη νέα Εθνοσυνέλευση ήταν η πιο ηχηρή και αδιαμφισβήτητη απάντηση στα σχέδια τους. Στο πλαίσιο αυτό, τέλος, καταγγέλλουμε το πρόσφατο απαράδεκτο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που απαιτεί πρόσθετες κυρώσεις της ΕΕ κατά της Κούβας. Στη σχετική ανακοίνωσή του Συνδέσμου μας, υπογραμμίζουμε: «Ο διακρατικός καπιταλιστικός οργανισμός, που έχει χτίσει την ανάπτυξή του πάνω στην πολύχρονη εκμετάλλευση των Ευρωπαίων εργαζόμενων και οδηγεί στη φτώχεια, την ανασφάλεια μεγάλα τμήματα των πληθυσμών του, στη σχετική, αλλά και απόλυτη εξαθλίωση, στην πλήρη καταστροφή και των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, “δεν διαθέτει την ηθική, πολιτική και νομική εξουσία να κρίνει την Κούβα”, όπως αναφέρει η Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας της Κούβας. Για να πετύχει την αδρανοποίηση των εργαζόμενων εφαρμόζει όλο και περισσότερα αυταρχικά μέτρα, καταστολή και προώθηση φασιστικών ομάδων, συμμοριών και κομμάτων. Σε πολλές από αυτές τις “δημοκρατικές” χώρες απαγορεύεται ρητά ή πρακτικά η έκφραση αντίθετης γνώμης και η λειτουργία κομμάτων της εργατικής τάξης. Η πληροφόρηση ελέγχεται ασφυκτικά και απευθείας από το μεγάλο κεφάλαιο. Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η ΕΕ προκαλεί ή συμμετέχει στην ανατροπή ανεπιθύμητων κυβερνήσεων ξένων χωρών, σε στρατιωτικές εισβολές, δημιουργεί εμφύλιες συρράξεις. Το Ευρωκοινοβούλιο κατηγορεί την κουβανική Επανάσταση για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ψεύδεται και πάλι. Όχι μόνο γιατί η Κούβα αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα πραγματικής εφαρμογής των δικαιωμάτων του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια του γενοκτόνου αποκλεισμού, αλλά και γιατί τα όργανα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν έχουν το ηθικό σθένος να πουν ανοιχτά πως ακριβώς αυτά τα δικαιώματα που εξασφαλίζει ο σοσιαλισμός είναι εκείνα που δεν μπορούν να ανεχτούν καθώς είναι διαμετρικά αντίθετα με το ταξικό τους συμφέρον.»

Η σημερινή μας εκδήλωση, λοιπόν, επίκαιρη όσο ποτέ, είναι φωνή διαμαρτυρίας και καταγγελίας ενάντια στην εγκληματική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων που συνθλίβει τις ζωές μας, είναι μήνυμα αλληλεγγύης στο δοκιμαζόμενο κουβανικό λαό και διατράνωση των αδιαπραγμάτευτων διεκδικήσεων για τον τερματισμό του απάνθρωπου αποκλεισμού των ΗΠΑ, το κλείσιμο εδώ και τώρα της βάσης του Γκουατάναμο, την άρση κάθε είδους κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Κούβας · αλλά πολύ περισσότερο είναι υπόσχεση!  Γιατί εμπνεόμαστε από τα ιδανικά και τον αγώνα των κουβανών ηρώων επαναστατών, υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στα δικά τους χνάρια της ανυποχώρητης, ατρόμητης, γενναίας, μαχητικής πάλης για την ζωή και το μέλλον που μας αξίζει, για την ελπίδα των λαών!

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

 

https://youtu.be/B7U9GTPkHBk

 

 

 

 

Ομιλία Λευτέρη Νικολάου-Αλαβάνου

 

 

 

Εισαγωγικά

 

26 Ιουλίου 1953. 100 χρόνια από τη γέννηση του ήρωα της ανεξαρτησίας της Κούβας, Χοσέ Μαρτί. Ώρα 5:15 πμ. 165 Κουβανοί επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του νεαρού δικηγόρου Φιντέλ Κάστρο επιτίθενται στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις “Κάρλος Μανουέλ δε Σέσπεδες”.

 

Σκοπός της επιχείρησης: να καταλάβουν το οπλοστάσιο και τους ραδιοφωνικούς πομπούς, να απευθύνουν διάγγελμα προς το λαό, καλώντας τον να ανατρέψει την λαομίσητη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα ο οποίος είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα το Μάρτιο του 1952.

 

Παρά τα πρώτα επιτυχημένα βήματα της επιχείρησης, την παρείσφρηση στο στρατώνα Μονκάδα “πιάνοντας στον ύπνο” τους φρουρούς, τις ελάχιστες απώλειες που είχαν οι ομάδες επανασταστών κατά την κατάληψη των υποστηρικτικών κτηρίων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, του Νοσοκομείου, του Δικαστικού Μεγάρου, αποτέλεσμα της λεπτομερούς οργάνωση της επιχείρησης, της εκπαίδευσης με μυστικότητα των νεαρών επαναστατών, τον άψογο συντονισμό και συγχρονισμό, η επίθεση απέτυχε. Πάνω από 90 από τους επαναστάτες πιάστηκαν, μεταξύ αυτών ο Φιντέλ που είχε τεθεί επικεφαλής της επίθεσης στη Μονκάδα, ο Ραούλ που με τη δική του ομάδα είχε καταλάβει το Δικαστικό Μέγαρο και άλλοι σύντροφοί τους.

 

Ο ίδιος ο Φιντέλ, στην απολογία του προς το δικαστήριο, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “Η ιστορία θα με δικαιώσει” εξηγεί: “Η ομάδα της οπισθοφυλακής [για την επίθεση στη Μονκάδα], που είχε στη διάθεσή της όλα τα βαριά όπλα, γιατί τα ελαφρύτερα τα είχαμε στην εμπροσθοφυλακή, έχασαν το δρόμο τους εντελώς, περνώντας μέσα από μία συνοικία που καθόλου δεν γνώριζαν, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν.” Στην πορεία πολλοί από αυτούς πιάστηκαν και είχαν την ίδια μοίρα που επιφύλαξε το στυγνό καθεστώς για τον Φιντέλ και τους υπόλοιπους.

 

«Ο στρατώνας Μονκάδα μετατράπηκε σε τόπο βασανισμού και θανάτου, όπου αναξιοπρεπείς άνθρωποι μετέτρεψαν τις στρατιωτικές στολές σε ποδιές χασάπηδων» γράφει ο Φιντέλ. Το 95% των νεαρών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, σφαγιάστηκαν με ωμά βασανιστήρια, καθ’ υπόδειξη του ίδιου του δικτάτορα, ο οποίος διεμήνυσε με τον στρατηγό Martín Días Tamayo ότι “επρόκειτο για όνειδος και ντροπή για το Στρατό να έχει στη μάχη τρεις φορές περισσότερες απώλειες από τους επιτιθέμενους, άρα για κάθε νεκρό στρατιώτη έπρεπε να εκτελεστούν δέκα κρατούμενοι.”

 

Ποια είναι η σημασία της 26ης Ιουλίου;

 

Τη σημασία της επίθεσης στου στρατώνες της Μονκάδα την είχε υπογραμμίσει ο Φιντέλ Κάστρο, λίγες ώρες πριν το εγχείρημα, μιλώντας στους συντρόφους του: “Τις επόμενες ώρες θα νικήσουμε ή θα ηττηθούμε αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακούστε καλά, σε οποιαδήποτε περίπτωση αυτό το κίνημα θα θριαμβεύσει. Αν νικήσουμε σήμερα το πρωί, θα επισπευσθεί αυτό που οραματίστηκε ο Μαρτί. Αν συμβεί το αντίθετο αυτή η χειρονομία θα χρησιμεύσει σαν παράδειγμα στο λαό της Κούβας να αρπάξει τη σημαία και να βγει μπροστά.”

 

Κι έτσι έγινε. Οι νεκροί και βασανισμένοι σύντροφοι του Φιντέλ, του Ραούλ γίνηκαν πραγματικά “λευτεριάς λίπασμα”. Η επίθεσή τους στους στρατώνες Μονκάδα αποτελεί σημαντικό σταθμό, ίσως τον σημαντικότερο στην ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης. Γιατί σηματοδότησε την απαρχή της μεγαλειώδους λαϊκής πάλης ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, έναν μόλις χρόνο μετά το πραξικόπημά του, που κατέληξε εξήμισι χρόνια αργότερα, την 1η Ιανουαρίου 1959 στην οριστική ήττα του καθεστώτος, από τον Επαναστατικό Στρατό.

 

Η αφοβία του Φιντέλ, του Ραούλ, των συντρόφων τους απέναντι στη χούντα και τα όργανά της,  για να θριαμβεύσει η υπόθεση της χειραφέτησης του κουβανικού λαού, το ανάστημα που όρθωσε ο Φιντέλ στο δικαστήριο με την απολογία του και το κάλεσμα προς τον λαό του νησιού να ανατρέψει τη δικτατορία συντέλεσαν έτσι ώστε η σπίθα που άναψε το εγχείρημά τους να μετατραπεί σε επαναστατική πυρκαγιά. Οι αγωνιστές συγκροτήθηκαν σε πολιτική επαναστατική οργάνωση για την ανατροπή του καθεστώτος, το “Κίνημα 26 Ιουλίου”. Ήρθαν σε επαφή με άλλες οργανώσεις που αντιμάχονταν την δικτατορία. Συγκρότησαν το δίκτυο του Frank País έτσι ώστε να οργανωθεί η ταξική πάλη στις πόλεις, με “επιτροπές αγώνα” εργατικών συνδικάτων και φοιτητικών συλλόγων, που πάλευαν με αυτοθυσία ενάντια στην καταστολή, τη βία του καθεστώτος. Με αυτό τον τρόπο προετοιμάστηκε το έδαφος για την έλευση της “Granma” από το Μεξικό, το πλοίο με το οποίο ο Φιντέλ, ο Ραούλ, ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα και οι υπόλοιποι 79 σύντροφοί τους έφτασαν στις 2 Δεκεμβρίου 1956 στο Νησί, βάζοντας σε κίνηση την τελική φάση της εξέγερσης και της σύγκρουσης με το δικτατορικό καθεστώς του Μπατίστα.

 

Επανάσταση στην Κούβα: τέκνο της εποχής της και της ιστορικής αναγκαιότητας

 

Οι αρχές του 20ου αιώνα βρίσκουν την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική υπό την επήρεια αντιμαχόμενων συμφερόντων μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αλλά και άλλων ισχυρών αποικιοκρατικών δυνάμεων όπως η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γαλλία. Σιγά σιγά και μέχρι το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όλες οι χώρες της περιοχής θα ενσωματωθούν στον Δυτικό Ιμπεριαλιστικό Άξονα, με βασική την επίδραση των ΗΠΑ.

 

Η πλειοψηφία των χωρών της περιοχής, έχοντας αποκτήσει την ανεξαρτησία και αστική εθνοκρατική συγκρότηση, συνεχίζουν να τροφοδοτούν τους παλιούς αποικιοκράτες και τους νέους “συμμάχους” με πρώτες ύλες, ορυκτά, μέταλλα, αγροτικά προϊόντα, υπό ληστρικούς όρους για τους λαούς και την νεοσυγκροτημένη εργατική τους τάξη. Οι αύξηση των ξένων επενδύσεων οδήγησαν σε μία ραγδαία άνοδο την παραγωγικότητα της εργασίας σε σχέση με πριν, τραβώντας στην Λατινοαμερικάνικη ήπειρο μεγάλες μάζες εργατών από την Ευρώπη. Εκείνοι έφεραν μαζί τους αγωνιστικές παραδόσεις, βοήθησαν στη διάδοση της μαρξιστικής ιδεολογίας. Με την ακτινοβολία της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης οι επιμέρους σοσιαλιστικές ομάδες αρχίζουν να συγκροτούνται σε Κομμουνιστικά Κόμματα, πράγμα που γίνεται και στην Κούβα το 1925, συντελώντας ακόμη περισσότερο στη διάδοση της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

 

Ήδη από τότε είναι εντοπισμένες οι κραυγαλέες κοινωνικές αντιθέσεις. Μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι (United Fruit Co, West Indies Co.) κυριαρχούν στην οικονομική ζωή των χωρών, είτε με εκλεγμένα αστικοδημοκρατικά καθεστώτα όλων των αποχρώσεων – φιλελεύθερα, συντηρητικά – είτε με στρατιωτικές δικτατορίες, υπό την αιγίδα των “μεγάλων δυνάμεων”. Τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο είχαν εμφανιστεί και κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

 

Ενδεικτικές της κατάστασης στην Κούβα την περίοδο πριν την επανάσταση, είναι οι αναφορές του Φ. Κάστρο. Σημειώνει ότι οι κτήσεις των βορειοαμερικανικών εταιριών που μονοπωλούν την παραγωγή και το εμπόριο της ζάχαρης στην περιφέρεια “Oriente”, στο ανατολικό και πλατύτερο μέρος του νησιού εκτείνονταν από τη Βόρεια έως τη Νότια Ακτή της Κούβας. Δεκάδες χιλιάδες αγροτικές οικογένειες εκτοπίζονταν από τη γη τους, χιλιάδες εργάτες γης δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες.

 

Είναι η περίοδος που η Κούβα έχει μετατραπεί πραγματικά σε πίσω αυλή των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά την πρώτη δικτατορία του Μπατίστα το 1934-1944, όπου με μία μοιρασιά μεταξύ Κουβανών αστών, Αμερικάνικων Μυστικών Υπηρεσιών και μαφίας η Αβάνα και άλλες περιοχές μετατρέπονται σε ένα τεράστιο χώρο μαζικής διακίνησης ναρκωτικών, τζόγου, πορνείας και διαφθοράς. Ο ίδιος ο διευθυντής της CIA Αλλαν Ντάλες, με τη επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα υπολογίζεται ότι έχασε περισσότερα από 70.000 εκτάρια γης.

 

Σκληροί εργατικοί αγώνες, λαϊκοί ξεσηκωμοί, λαμβάνουν χώρα σε πολλές χώρες, την περίοδο της επίθεσης στη Μονκάδα. Όπως στο Μεξικό, εναντίον της δικτατορίας του Πορφίριο Ντίας το 1910. Στην Βολιβία και τη Γουατεμάλα το 1944, το 1945 στη Βενεζουέλα, την περίοδο της “Βίας” στην Κολομβία το 1948. Ήταν όμως αγώνες που αντί να τοποθετούν στο προσκήνιο της ιστορίας την εργατική τάξη, τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, τα έθεταν υπό την καθοδήγηση  “πεφωτισμένων” ηγετών που στόχευαν στην κυβερνητική εναλλαγή τμημάτων της ολιγαρχίας του πλούτου, μετατρέποντας τις λαϊκές μάζες σε εκκρεμές μεταξύ φιλελεύθερων και συντηρητικών αστικών κομμάτων.

 

Η πορεία του αγώνα του κουβανικού λαού, η τελική του νίκη, σε αντίθεση με άλλες λαϊκές εργατικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις, σχετίζεται όπως καταγράφει ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο με το γεγονός ότι είχαν μελετήσει μαρξισμό: «Αν δεν είχαμε μελετήσει μαρξισμό…, αν δεν είχαμε εμπνευστεί από τον Μαρτί, από τον Μαρξ και από το Λένιν, δεν θα είχαμε καταφέρει ούτε καν να συλλάβουμε την ιδέα μίας επανάστασης στην Κούβα.»

 

Η επανάσταση στην Κούβα φωτίζει τις γενικές νομοτέλειες της επαναστατικής πάλης που είναι κοινές σε όλες τις επαναστάσεις της εποχής μας, της εποχής του ιμπεριαλισμού, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ανώτατου και τελευταίου σταδίου αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

 

Για παράδειγμα, η ύπαρξη επαναστατικής οργάνωσης – κόμματος που θα προσανατολίσει, θα καθοδηγήσει την εργατική τάξη και το λαό, κατά την ταξική πάλη, την προετοιμασία της εξέγερσης, στην αντιπαράθεση για την κατάκτηση της εξουσίας, κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με άλλα πληττόμενα στρώματα, ή τουλάχιστον η ουδετεροποίησή τους.

 

Το τσάκισμα του αστικού κράτους, φορέα της βίας της αστικής τάξης σε βάρος των υπόλοιπων τάξεων της κοινωνίας, και η οικοδόμηση του κράτους της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η απόρριψη των διεθνών συνθηκών και συμφωνιών που έχει υπογράψει η αστική τάξη, και η σύναψη νέων, με επίκεντρο το αμοιβαίο όφελος και την αλληλοβοήθεια.

 

Το γεγονός ότι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν υπάρχει ενδιάμεσο σύστημα ή στάδιο, μόνο η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού του ενός στον άλλο. Το κράτος αυτής της περιόδου είναι το επαναστατικό εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου.

 

Ακόμη, ότι η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι έργο μονόπρακτο. Έτσι όπως η Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα πέρασε από τη Μονκάδα, όπως ο δρόμος για τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, πέρασε απο την παρισινή κομμούνα, την επανάσταση του 1905, έτσι και για τους επαναστατικούς σεισμούς που μέλλονται να έρθουν, ο δρόμος περνά από τη “Μονκάδα”, ολόκληρη η επαναστατική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τις ανατροπές και τα συμπεράσματα από αυτές.

 

Νίκη της Επανάστασης και Κατακτήσεις

 

Η Νίκη της Επανάστασης και η προκήρυξη της Κούβας σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η απόκρουση της επέμβασης των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων στις 17 Απριλίου 1961 και η πολύχρονη αναμέτρησή τους με τον ιμπεριαλισμό ως σήμερα, η αποφασιστικότητα στην οικοδόμηση μίας κοινωνίας με επίκεντρο τις εργατικές λαϊκές ανάγκες, αποτελούν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες εργαζόμενους και λαούς του κόσμου, και πηγή μίσους και ανησυχίας για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.

 

Στην Κούβα από τα πρώτα χρόνια κιόλας της Επανάστασης, εξαλείφθηκαν η πείνα, η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, οι φυλετικές και άλλες διακρίσεις. Εξασφαλίστηκε για όλους η δωρεάν ιατρική περίθαλψη, η εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση και η κατοικία. Αυτές οι κατακτήσεις, που διατηρούνται ως σήμερα μέσα σε πολύ δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του συστήματος που δεν βασίζεται στο επιχειρηματικό κέρδος και τον ανταγωνισμό, στην άναρχη καπιταλιστική αγορά και ανάπτυξη, στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αλλά στηρίζεται στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, στην σταθερή προσπάθεια να εξαλείφεται η ατομική ιδιοκτησία, όσο μικρή κι αν είναι, η μίσθωση ξένης εργατικής δύναμης. Οι νόμοι δε τις σοσιαλιστικής οικοδόμησης και εκείνοι της καπιταλιστικής αγοράς είναι σαν νερό και λάδι. Όσο κι αν τους ανακατέψεις, δεν αναμιγνύονται ποτέ.

Η τεράστια απελευθέρωση παραγωγικών δυνάμεων μετά την Επανάσταση, έδωσε τη δυνατότητα στην Κούβα να επιτελέσει το διεθνιστικό της καθήκον για την αλληλεγγύη στους λαούς όλου του κόσμου. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες “το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή” ορθώθηκε ενάντια στον καπιταλιστικό κόσμο “παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους”. Έτσι περιγράφει το διεθνιστικό καθήκον των επαναστατών που έχουν νικήσει στη χώρα τους, ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ου αιώνα, Βλ. Λένιν.

 

Αυτό το διεθνιστικό καθήκον, της ανιδιοτελούς προσφοράς της Κούβας παραμένει αμείωτο ακόμη και σήμερα, παρά το διεθνή οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, τις τεράστιες δυσκολίες που δημιουργεί για το λαό της. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η τεράστια συμβολή των Κουβανών γιατρών διαχρονικά, και την περίοδο της πανδημίας. Σε έξι μόλις μήνες το 2020 45 Μπριγάδες της Διεθνούς Δύναμης ενάντια σε Φυσικές Καταστροφές και Σοβαρές Επιδημίες “Χένρι Ριβ” αναπτύχθηκαν σε 38 χώρες, σε όλο τον κόσμο, και σε χώρες της ΕΕ. Οι πάνω από 3700 γιατροί και νοσηλευτές περιέθαλψαν περισσότερους από 250.000 ανθρώπους. Την ίδια στιγμή, τα καπιταλιστικά κράτη έθεταν εμπόδια στην Κούβα από το να έχει πρόσβαση σε ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, αναπνευστήρες, τα εμβόλια που είχαν παράγει οι φαρμακευτικοί κολοσσοί με κρατικό χρήμα. Η Κούβα όμως τα κατάφερε να προστατέψει το λαό της και σε αυτή την μάχη, με αταλάντευτη προσήλωση, υποτάσσοντας την φαρμακευτική παραγωγή στα λαϊκά συμφέροντα, παράγοντας τα αναγκαία εμβόλια. Και σήμερα είναι οι ίδιοι που μιλούν για “προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων” στην Κούβα. Δεν έχουν καμία νομιμοποίηση ούτε το ηθικό ανάστημα να το κάνουν, όσοι καταδικάζουν τους λαούς τους στο θάνατο, τη φτώχεια και την ανέχεια για τα κέρδη των λίγων.

 

Στα 70 χρόνια από την ηρωική επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα, και στα 64 χρόνια από τη Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα, οι λαοί του καπιταλιστικού κόσμου δεινοπαθούν. Κατακτημένα με αίμα κοινωνικά δικαιώματα τσακίζονται για να διευκολυνθεί η κερδοφορία των ομίλων. Οι πολυδιαφημισμένες νέες τεχνολογίες και τα επιστημονικά επιτεύγματα αντί να απαλύνουν το μόχθο των εργαζομένων, μετατρέπονται σε εξαρτήματα της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σε νέα δεσμά των λαών. Οι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα των αγορών, των δρόμων της ενέργειας, βρίσκονται σε κορύφωση με τον πόλεμο στην Ουκρανία μεταξύ ΝΑΤΟ – καπιταλιστικής Ρωσίας. Πόλεμο που πληρώνουν πολύ ακριβά δύο λαοί που για δεκαετίες έζησαν πλάι-πλάι αδελφωμένοι στη σοσιαλιστικοί οικοδόμηση, και όλοι οι λαοί του κόσμου με την ενεργειακή φτώχεια, τις αυξήσεις στις τιμές, τον πληθωρισμό που γιγάντωσε ο Ιμπεριαλιστικός πόλεμος, με το υπαρκτό ενδεχόμενο να γενικευθεί ο Πόλεμος.

 

Ο καπιταλισμός έχει ολότελα σαπίσει. Δεν μπορεί να εγγυηθεί κανένα δικαίωμα και καμία ανάγκη των εργαζομένων. Γεννά μόνο κρίσεις, φτώχεια, μιζέρια, ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προσφυγιά. Εγκληματεί αδυσώπητα σε βάρος των ξεριζωμένων, σε βάρος της υγείας και της ζωής το λαού, απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, εάν πρόκειται αυτό να αυξήσει τα περιθώρια κέρδους των ομίλων που ταΐζει άφθονο χρήμα.

 

Σε μας αναλογεί σήμερα να πιάσουμε το νήμα της Μονκάδα! Αυτή η πράξη άφθαστου ηρωισμού μας διδάσκει ότι ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να τον αλλάξουν. Μπορούν να επιλέξουν να βαδίζουν δρόμο διαφορετικό από εκείνον της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την οικοδόμηση της κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

 

 

 

Ανάγκη η ενίσχυση και ο πολλαπλασιασμός της διεθνιστικής μας αλληλεγγύης με την Κούβα

 

Απέναντι στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του βορειοαμερικανικού, που απεργάζεται σε βάρος της Κούβας και του λαού της, ασπίδα πάντοτε ήταν το μεγάλο κύμα εργατικής-λαϊκής αλληλεγγύης, αποτέλεσμα της διεθνιστικής συνεισφοράς και της έμπνευσης που απλόχερα παρείχε η Κούβα στους καταπιεσμένους όλου του Κόσμου.

 

Είναι ανάγκη σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οχυρωμένοι στο σύνδεσμό μας, τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που οδεύει για τα 60 χρόνια χρόνια ζωής και δράσης του, να ενισχύσουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις σημαντικές μαχητικές, μαζικές δραστηριότητές του προς υπεράσπιση του Κουβανικού λαού και των κατακτήσεων της Επανάστασής του.

 

Να κλιμακώσουμε τον αγώνα μαζί με άλλους φορείς του ταξικού εργατικού και του ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας για την κατάργηση του βάρβαρου οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού και κάθε είδους κυρώσεων και μέτρων σε βάρος της Κούβας, που στερούν την πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες για το λαό της. Που έχουν επιφέρει τεράστιες ζημιές πάνω από 140 δις δολαρίων σε βάρος της χώρας και του λαού της.

 

Για να καταγγείλουμε στον ελληνικό λαό, την επικίνδυνη κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εναντίον της Κούβας όπως εκφράζεται τα τελευταία χρόνια: με τα 243 μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Τραμπ, και διατηρεί η κυβέρνηση Μπάιντεν, με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος του κουβανικού λαού, τον πόλεμο προπαγάνδας και fake news, την επαναφορά της Κούβας στη λίστα των “κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία”. Για να απαιτήσουμε την επιστροφή του εδάφους της βάσης του Γκουαντάναμο που παράνομα κατέχουν οι ΗΠΑ.

 

Για να ξεμπροστιάσουμε την καπιταλιστική ΕΕ και της κυβερνήσεις της, τις ψευδεπίγραφες δήθεν ανησυχίες τους για “ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα”. Διαχρονικός τους στόχος ήταν και είναι να υπονομεύσουν τις κατακτήσεις του κουβανικού λαού και της επανάστασης. Αυτό το στόχο υπηρετεί το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που απαιτεί να εφαρμοστούν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος της Κούβας.

 

Για να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του λαού της Κούβας να συνεχίσει να βαδίζει το δρόμο που έχει επιλέξει, χωρίς ξένες επεμβάσεις.

 

 

 

Η Κούβα δεν είναι μόνη! Η Κούβα θα νικήσει!

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

https://www.youtube.com/watch?v=lDN9nbHCQ7g