Υπάρχουν μερικές χώρες, ας πούμε οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που θεωρούν φυσικό, και σε ένα βαθμό επιβεβλημένο από άνωθεν (θεϊκή) επιταγή, να επεμβαίνουν στρατιωτικά όπου τους αρέσει, προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θύματα ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό, αφάνταστες οικονομικές και πολιτιστικές καταστροφές, δυστυχία και προσφυγιά.
Οι ίδιες χώρες εξασκούν, η πρώτη, και υποστηρίζει επίσημα η άλλη, τον πιο μακρόχρονο και ανηλεή αποκλεισμό μιας μικρής ανεξάρτητης χώρας, της Κούβας, προσπαθώντας να ανατρέψουν το σοσιαλιστικό καθεστώς της και να την επαναφέρουν, ακόμα και χρησιμοποιώντας στρατιωτική επέμβαση, στο καθεστώς της νεοαποικιακής υποτέλειας που ανατράπηκε από την Κουβανική Επανάσταση το Γενάρη του 1959.
Τέτοιες χώρες θεωρούν επίσης απόλυτα θεμιτό, δημοκρατικό και ανθρωπιστικό τους καθήκον να εκτελούν, χωρίς δίκη, με απλή απόφαση της κυβέρνησης και των μυστικών υπηρεσιών -κατοχυρωμένη βέβαια νομικά- όποιους αρχηγούς κυβερνήσεων, πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη ξένων κρατών αν τους θεωρήσουν επικίνδυνους για τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους. Η «δημοκρατία» τους περιλαμβάνει ακόμα την άγρια καταστολή, μέχρι θανάτου, των φτωχών, περιθωριοποιημένων και καταπιεσμένων τμημάτων του πληθυσμού τους (Μαύρων, Ισπανόφωνων, Παλαιστινίων), που έτσι κι αλλιώς παραμένουν πάντα απροστάτευτοι σε κάθε θεομηνία ή επιδημία.
Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες χώρες, προπύργια και αυτές των δημοκρατικών ιδεωδών και ελευθεριών, όπως οι 7 ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες (με την γεωπολιτική έννοια), που αναπτύχθηκαν διαγουμίζοντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο και εξακολουθούν να συντηρούνται σε μεγάλο βαθμό απομυζώντας τον κόπο των άλλων, και άλλες 2 δεκάδες κολαούζων, πρώην αποικιών και προτεκτοράτων, που υποκριτικά κρατούν μια δήθεν αμερόληπτη στάση απέναντι στην Κούβα.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ποτέ δεν αντιτάχτηκαν στον αποκλεισμό της Κούβας παρά μόνο με την τυπική και ουσιαστικά αναγκαστική ψήφο τους στον ΟΗΕ, αλλά ακολουθούν πάντα και συμβάλλουν στις επιθετικές εξάρσεις των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα που πολλές φορές είναι αντίθετες στα άμεσα οικονομικά τους συμφέροντα: Το 1996 με την «Ειδική Σχέση» και τώρα με τις «ανεξάρτητες» δράσεις του Ευρωκοινοβουλίου, εναρμονισμένες με τις οργανωμένες από τις ΗΠΑ προβοκάτσιες και πράξεις βανδαλισμού στις 11 Ιουλίου και την κοινή δήλωση 20 Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ κατά της Κούβας, αναμασώντας τα κάλπικα επιχειρήματα περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τάχα παραβιάζονται από την κουβανική κυβέρνηση. Με τη σημερινή πράξη του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η ΕΕ συμβάλλουν ακόμα μια φορά στην πολιτική, οικονομική και επικοινωνιακή επίθεση των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα.
Ίσως αυτό να θεωρηθεί μια αναγκαστική υποχώρηση στις απαιτήσεις του ισχυρότερου και πλουσιότερου καπιταλιστικού κράτους, στο οποίο στηρίζονται πάνω από 75 χρόνια οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα της γερασμένης Ευρώπης, στις οποίες προστέθηκαν τα καθεστώτα που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Δεν είναι όμως έτσι. Είναι απόδειξη της ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στα αστικά καθεστώτα όλων των χωρών, πλούσιων και εξαρτημένων, απέναντι στον ταξικό τους εχθρό, στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σ’ όλες μαζί. Ενάντια στους εργαζόμενους, στα συνδικαλιστικά κινήματα και τα κόμματα της εργατικής τάξης, με νόμους, απαγορεύσεις, προσκόμματα και άγρια καταστολή. Ενάντια στη Σοσιαλιστική Κούβα που αποτελεί παράδειγμα άνθισης και προστασίας των πραγματικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας. Ενάντια στον κουβανικό λαό που παλεύει 62 χρόνια για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης απέναντι στον ιμπεριαλισμό είναι κεντρικό σημείο της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Απαιτούμε την άμεση άρση του γενοκτόνου αποκλεισμού και το σταμάτημα των ύπουλων επιθέσεων της ΕΕ ενάντια στον κουβανικό λαό, την κυβέρνησή του και τη σοσιαλιστική κοινωνία του.
16.9.2021